Perfekcjonizm niszczy.

Duszę i ciało. Pozostawia strzępy lichej świadomości, że coś jest nie teges. Utwierdza w przekonaniu, że jedyne i właściwe jest nasze. Niczyje inne. Perfekcjonizm zabija. Niekoniecznie w sposób dosłowny. Pozbawia nas umiejętności rozsądnego patrzenia na własne życie.

To temat rzeka. Płynie bez jakiegokolwiek stopu. Zatacza niebezpieczne koła i powraca z większą siłą. Wiem to. Doświadczyłam tego. Byłam perfekcjonistką. Jestem perfekcjonistką. Ale nauczyłam się rozumieć swój problem.

Musicie wiedzieć, że perfekcjonizm to spory problem, który stał się dzisiaj stylem funkcjonowania w teraźniejszości. Mało kto jednak, nazywając się perfekcjonistą, dostrzega destrukcyjność mechanizmu perfekcjonizmu jako nieustanne dążenie do doskonałości, w którym każde zadanie jest postrzegane jako wyzwanie, a żaden wysiłek nie jest wystarczający. Mało tego – dotknięty perfekcjonizmem człowiek próbuje desperacko unikać błędów, osiągnąć doskonałość i zyskać akceptację otoczenia.

W oczach wielu, nazwanie się perfekcjonistą, otrzymuje skrzydełka wzmożonej uwagi i akceptacji, pomieszanej z dumą i szacunkiem. Bo perfekcjonista to ktoś, o kogo warto walczyć. Bo perfekcjonista to ktoś dokładny, sumienny, skrupulatny i pracowity. Wydawałoby się, że ma same zalety. Bo perfekcjonista to doskonały pracownik, domownik, partner. Nic bardziej mylnego. Perfekcjonista, to ktoś, kto musi zorientować się, gdzie leży cienka linia pomiędzy normalnym funkcjonowaniem, a etapem depresyjnym. Bo zbyt duży poziom perfekcjonizmu prowadzi do depresji. Dążenie do realizowania nierealistycznych, skrajnie wysokich wymagań wobec siebie, które w przypadku niepowodzenia może prowadzić do obniżenia poczucia własnej wartości to już poziom depresyjny.

„Dążenie do dos­ko­nałości pot­ra­fi cza­sami po­kazać, jak bar­dzo jes­teśmy niedoskonali.” Janusz L. Wiśniewski

Perfekcjonizm niestety rodzi się z naszej obawy przed porażką. Tylko, że porażka jest wpisana w nasze życie. Jest normą. Perfekcjonizm to pewna forma ochrony przed nią. Źle znosimy porażki? Boimy się ich? Jesteśmy więc dobrym materiałem na perfekcjonistę. Perfekcjonizm to nasza osobista asekuracja. Myślimy, że gdy będziemy już perfekcyjni będziemy kontrolować nasz świat. Ale nie jesteśmy w stanie pokonać wszystkich przeciwności losu.

Bo świat nie jest perfekcyjny.

Cierpienie. Smutek. Niezadowolenie. To wszystko co czujemy, gdy perfekcjonizm zamienia się w problem. Bywa pomocny, owszem. Napędza motywację. Ale na jak długo?

Nie warto zabijać się za perfekcyjność wykonania zadania. Warto być szczęśliwym.

Perfekcjonizm tego nie daje.